10-4-22 Kwart marathon Rotterdam
Nooit schrijf ik eigenlijk iets over hardlopen. Dat is onterecht, want het zijn toch hartstikke leuke ervaringen, die het waard zijn om onthouden te worden. Je herinnert het meestal pas weer tijdens de volgende loop, maar die is dan evenzo overladen met indrukken dat je de ene helft ervan al vergeet voor de finish, en de andere helft, na de vreetkick en de warme douche, is meestal nog tijdens de oeh!-en-auw! periode al verzonken in de orde van de dag. Meestal de zondag trouwens. Maar vandaag dus niet.
De timing is mooi, want als ik terugkom in het startgebied is het Grote Schuifelen al begonnen en staat Lee Towers, pal naast de startlijn, op een hoogwerker met nog steeds indrukwekkend stemvolume te zingen “You Never Walk Alone”. Uniek. Rotterdam verovert instantaan een vlaggetje in mijn hart. Ik zet Lee op de video, schuif in, neem nog een foto van vlakbij, start de hardloop-app, plug de oordopjes in en stap over de mat van de tijdsregistratie. Yes! Heerlijk begin.
Het gaat meteen vlot. De kuiten staan goed op spanning en ik zit in een veld met vlotte lopers. Ik voel me als Forrest Gump. Na een minuut blijft de tijdmelding in mijn hoofdtelefoon echter uit. Ik had het nog zo gechecked, maar kennelijk krijgt de app andere volume-settings als oordopjes worden ingeplugd. Bummer - nu weet ik weer niet hoe hard ik loop. Tegen kilometer 2 lijkt het erop dat ik te hard loop. Maar een beetje dipje op dit punt is normaal, tandje eraf, dat vasthouden, en kijken hoe het lichaam zich aanpast. Goed begin gemaakt, die heb je al binnen en over drie kwartier is het toch achter de rug. Maar dat valt tegen.
Op de 5km lukt het me om een berekening te maken en weet ik dat ik erg snel loop, maar ook dat ik dit niet vol ga houden. Geen enkele pijn aan de stengels of welke spieren dan ook. Maar mijn maag is erg hard aan het proberen om nog wat suikers uit dat schamele portie brinta te persen. Ik had vanmorgen nog twee eieren gekookt, maar die heb ik in de waterkoker laten zitten. Precies voor zo’n moment moet ik altijd een eitje genomen hebben - de energie daarvan komt verlaat vrij. Maar nu is het te laat. Ik probeer een slokje snelle suikers bij de verfrissingspost, maar dat moet je niet in een lopend lichaam gooien. Bovendien ben je dan direct uit je ritme. Met nog minder dan een half uur te gaan besluit ik er gewoon maar niet even bij na te denken en door te gaan. Ik wordt ingehaald door de een na de andere die ik eerder heb ingehaald, en waar ik normaal geneigd zou zijn tot tandenkarsen, kan ik nu eigenlijk niet anders denken dan ze te respecteren voor hun doorzettingsvermogen en goeie voorbereiding.
Nadat de Kralingerplas is gerond gaat het weer terug de stad in. De menigte verdicht zich, de muziek en de omroepers komen intenser binnen, de architectuur herrijst zich weer, en de laatste bocht komt in zicht. Het parcours komt parallel aan de uitgaande lopers, die ineens met dubbele snelheid langs komen rennen. Alles wordt intenser en ik heb de neiging me in mezelf te keren. Voor me lopen 30m geen lopers meer - wat is er gebeurd? Dan gaat het haaks de bocht om en zie ik de finish. Maar dat moet nog bijna een kilometer zijn! Ik denk er maar niet over na. Het geluid zwelt aan, achter de hekken staan tribunes vol met mensen, een rapper-achter tiepje die kennelijk de voice-over doet noemt lopers bij naam en deelt high-fives uit. Je voelt de energie naar binnen stromen. En dan is de finish toch daar. Geen eindsprint gedaan - dat is altijd zo melodramatisch. Chill out. Je bent er. De app zegt iets van 47 minuten. Langer dan de Singelloop, maar dit is niet 10km - dit is een kwart marathon. We gaan het zien. Na de bezorgde blikken van het Rode Kruis de blije koppen van de uitdelers. De hekken zijn geblindeerd met wit zeil. Geen pottenkijkers, hier ben je even in de lopers-hemel.
Rogier zat in een wave na mij, en als mijn hoofd weer kan rekenen besluit ik dat ik nog makkelijk een tweede rondje langs de kraampjes kan doen om even goed bij te eten en te drinken. Ik loop terug naar de medaille-kraam en terwijl ik tegen een dranghek in het warme zonnetje alle rekoefeningen doe die ik ken, bestudeer ik de gezichten van de drommen die binnenkomen bij het aannemen van de plak. Dan komt hij eerder dan verwacht binnen met de grootste grijns van allemaal. Hij heeft ook goed gelopen en het is meteen gezellig. We maken een selfie en genieten nog even na in de selecte sporters-onder-elkaar-sfeer van de finish-goot.
Eenmaal buiten de hekken ben ik weer terug in de gewone wereld. Ik zie lopers binnenkomen aan de andere kant van de hekken en het geeft een gemengd gevoel. Aan de ene kant is dit allemaal wel een hoop gedoe om een stukje te rennen, maar waarom voelt het zo jammer om nu alweer aan de andere kant van het hek te lopen? Ontegenzeggelijk heb je op deze manier een gevoel dat je deel uitmaakt van iets groters. Willen we dat niet allemaal? Maar is dat niet gewoon een illusie? Dan loop ik langs de finish. Erboven hangt een enorm scherm met live beelden van de kopgroep, gelaatsuitdrukkingen en dronebeelden van de hele marathon. De adem wordt me ontnomen. Dit zijn de besten van de wereld, en ze lopen ook hier, ook vandaag, ook over dezelfde finish. Kicken! Voor me zie ik het parcours lopen over de Erasmusbrug. Jammer dat we daar vandaag niet overheen gingen, maar misschien de volgende keer; Bruggenloop misschien? Ik zet het spontaan op een loopje. Uitlopen is heel normaal toch? ;-)
Comments