Singlehanded 2023

 

Zeehond

Dat het zwaar weer zou kunnen worden was bekend, en ik was al een paar weken niet zo fris, dus ik had de boot de maandag al aangebracht vanuit Makkum. Zodoende zou ik niet helemaal afgepeigerd aan de start verschijnen. En inderdaad zeilde ik zaterdag, even voor half een, redelijk chill het startgebied in, lijstje met seinvlaggen lag al klaar, dus de koker kon meteen open en geen grote verrassingen daarin. Dus plan A kon gewoon doorgaan: eerst de zuid. Ik had een rifje staan en dat was precies goed - achterlangs de dijk tot aan de sluis dan. Daar ging meteen het tweede rif erin, want straks langs de poepende man zouden we de volle mep voor onze kiezen krijgen, niet alleen qua wind, maar ook qua golven. En dat was ook zo. Alle goede voornemens ten spijt, om vooraf te ankeren en rustig te beginnen, goed te plannen, etc. etc. – je laat je toch weer opfokken. Daar achter die sluis is het ook niet bepaald een zen-tuin of zo, die je uitnodigt eens lekker een potje te gaan mediteren: ze kwamen van alle kanten. Dus je moet en zal je boot tussen al die andere boten door het smalle gaatje persen, opkruisend tegen een volle 7Bft tegen. Dat daar geen ongelukken gebeurd zijn mag een wonder heten. Er lag er een te steken een bootlengte voor de dijk, uitwijken of uitgeweken worden was het motto, en staan daar visfuiken en die wil je ook niet meenemen. Na een paar pogingen kwam je eindelijk vlak voorbij het havenhoofd maar dan moest je weer uitwijken, terug het gat door. Na 10 minuten ploeteren was ik erdoor en konden we genieten van een fijn stukje aan de wind zeilen bij windkracht 7. Ik hoefde maar twee klappen te maken, en half vijf stak ik bij de Blocq naar binnen. Ik had de KNRM al op kanaal 16 (dual watch!) horen kakelen maar had nog niet meegekregen dat het feestje hier in deze havenkom was. De RIB draaide zich met veel geweld om, om een motorloze zeilert van de kant te houden – net toen ik mijn grootzeil aan het opdoeken was. Goed vasthouden. Het kommetje voor de meldsteiger had veel weg van een middeleeuwse hofdans, waar nobelen met veelbetekenende blikken om elkaar heen draaien. Zo ook doe ik een pas-de-deux met een andere stempelaar en kwispel achteruit, hangende in de wind achter mijn prop, naar een half vrij plekje waar ik mijn eerste stempel krijg. De kop is er af.

Het opkruisen naar Volendam was zonder bijzonderheden; de wind nam wat af, tweede rif er weer uit. Een rak heb ik het Paard van Marken recht op de boeg; hij baadt in een regen van zonnestralen die vanachter een zilveromlijste wolkenpartij schieten. Dan valt de nacht en kakt de wind nog verder in. Om negen uur kruip ik de haven binnen. Ik heb dan inmiddels een droog setje kleren en mijn drysuit aangetrokken. Als ik even poolshoogte op de kade neem word ik meteen naar binnen gewuifd door een kelner, dus ik banjer in full battle dress een restaurant binnen voor mijn tweede stempel. Onder de visafslag zit iemand hurkend een gescheurd laminaatzeil te plakken; hij knipt stukken tape af met een verbandschaar. Kafka revisited. Het is nu wel serieus tijd voor de innerlijke mens, want anders dan de snert en een paar repen heb ik nog weinig op vandaag. Ik gooi wat leeg in een pan en warm het op, je voelt je meteen een ander mens.

Op weg naar Enkhuizen heb ik een klein windje 3 bijna van achteren, dus ik zet een bulletalie, boom de fok uit en zet de automaat op een kompaskoers. Als de wind ruimt en de fok gaat klapperen rol ik hem snel in en pik de schoot uit de boom. Als ik terug kom in de kuip ben ik net op tijd om me schrap te zetten voor een vlaag van 40 knopen. Puntje uitgegrold en op de hand sturend, is de bui na een half uur weer over, maar de wind staat nu NW en ik ben weer goed nat, want ik had bij het koken dat zompige drysuit toch maar weer uitgedaan. Het Naviduct, de sluis bij Enkhuizen, is vanaf 22:00 gesloten, dus als ik daar, zij aan zij met de Gryphon, om half twee aan kom varen ligt de wachtsteiger al vol met singlehanded boten. Ik knoop stilletjes aan aan de eXpecto, check nog even het plan voor morgen, zet de Screaming Meanie, en ben snel in dromenland. Stiekum hoop ik op weer net zo’n mooie droom als toen ook hier.